Na The Princess and the Frog keert Walt Disney terug met een nieuwe, handgetekende animatiefilm. In de hoofdrol geen prinses deze keer, maar wereldberoemde beestjes zoals een bolle beer die dolle avonturen beleeft. Tijd voor een recensie!
Alle bekende dieren zijn weer van de partij. Poeh, de immer hongerige beer die altijd op zoek is naar een likje honing. Iejoor, de ietwat neerslachtige ezel die zich vast wél twee keer aan dezelfde steen zou stoten. Knorretje, het verlegen varkentje dat steeds k-k-klaar staat om te helpen. Teigetje, de eeuwige springkampioen. Uil, zelfverklaard leider en miskend genie. Konijn, de langoor die niet alleen een kort staartje maar ook een kort lontje heeft. Uiteraard ontbreken ook de goedlachse Janneman Robinson, moederfiguur Kanga en haar vrolijke zoontje Roe niet.
De nieuwe tekenfilm is gebaseerd op drie korte verhalen van A.A. Milne, de geestelijke vader van Winnie de Poeh. Daar merk je echter niets van in de film, want ze gaan naadloos in elkaar over. Zo vecht Poeh tegen de honger (die zijn buik verschrikkelijk laat grommen), is Iejoor zijn trouwe staart kwijt en gaat iedereen op zoek naar Janneman wanneer die plotseling verdwijnt.
Visueel is Winnie the Pooh een topper, met veel respect voor de oudere klassiekers. Van de prachtige achtergronden tot de vele, ruwere, dubbele lijnen die de personages vormen. Een heuse verademing ten opzichte van de meeste, perfect gave tekenfilms van vandaag. Alles heeft te maken het tekentalent achter de schermen. Voor de prent deden regisseurs Stephen J. Anderson en Don Hall een beroep op heel wat bekende supervising animators: Mark Henn (Pooh, Christopher Robin), Andreas Deja (Tigger), Dale Baer (Owl), Eric Goldberg (Rabbit), Randy Haycock (Eeyore) en Bruce Smith (Piglet, Kanga, Roo). Dat levert karakteranimaties van de bovenste plank op. Bijvoorbeeld wanneer Konijn met militaire precisie de groep aan het werk zet om een val te maken. Zonder woorden, alleen met handgebaren en bijbehorende, strakke lichaamstaal. Heerlijk.
Het verhaal begint als een liveactionfilm. In een kamer, vol knuffelversies van de hoofdpersonages, wordt een kinderboek opengeslagen, waaruit de rest van de film wordt voorgelezen. Dat is bij momenten extra duidelijk wanneer de camera wat uitzoomt en je de pagina’s en de alinea’s met tekst ziet. Zo struikelt Poeh af en toe niet alleen over zijn woorden, maar ook letterlijk over het verhaal. De interactie tussen de verteller en de personages had best weggelaten kunnen worden. Het levert soms grappige reacties op, maar het verhaal zelf was prima. (Ik ben niet zo’n fan van het neerhalen van de vierde wand, dat haalt je vaak onnodig uit de fantasievolle wereld.) Verder wordt de traditionele tekenstijl ook nog even doorbroken wanneer de dieren fantaseren over een verschrikkelijk monster. Het muzikale fragment bevat erg leuke krijttekeningen die tot leven komen op een schoolbord.
Het enige (maar grote) minpunt voor de oudere fans, is dat je de animatiefilm alleen in de Nederlandstalige versie kunt bekijken. Onze redactie en de andere aanwezigen op de persvoorstelling kregen als enigen de originele, Engelse versie te zien. Over de Nederlandse versie kunnen we dus niet oordelen. Zoals we eerder schreven werd er wel voor een professionele (in plaats van een populaire) cast gekozen, dus het stemmenwerk is vast van een hoog niveau.
Als je denkt dat Winnie de Pooh enkel voor kleine kinderen is, dan heb je het mis. Ja, het is heel eenvoudig. Ja, het is niet erg spannend omdat je weet dat alles goed afloopt. Maar de film straalt een ongeveinsde warmte uit die je zeker zal raken. Ik denk – durf ik het te zeggen? – dat ik meer genoten heb van Winnie the Pooh dan van The Princess and the Frog. Volwassenen zullen extra genieten van de leuke woordgrapjes en de stiekeme verwijzingen naar andere films (volgens mij zag ik Knorretje even Indiana Jones nadoen). De film duurt helaas niet zo lang, maar blijft wel – dankzij een leuke aftiteling – tot op de allerlaatste seconde boeien. Bovendien krijg je ook het mooie tekenfilmpje The Ballad of Nessie als voorafje (zie recensie wereldpremière).
Winnie de Poeh is vanaf vandaag overal in de Nederlandse en Belgische zalen te zien. Afbeeldingen, artwork, videoclips en meer informatie vind je in onze vorige berichten.
Lees ook:Mark Henn tekent Winnie the Pooh
Lees ook:Nederlandse stemmen voor Winnie de Poeh
Lees ook:Grappige clip uit tekenfilm Winnie the Pooh
Lees ook:Eerste trailer voor de nieuwe Winnie the Pooh
Lees ook:Kleurrijke filmposter voor Winnie the Pooh
Een puike bespreking, Seppe. Dat allesinds. Ik heb de trailer daarnet nog gezien op de BluRay van Rapunzel (nog niet gezien), dit oogt ongelooflijk fantastisch … een handgetekende Pooh-film die overloopt van detail, hij staat nu al op m’n aankooplijstje.
Rapunzel nog niet gezien? Daar moet je zeker even tijd voor vrijmaken. (Vandaag! Nu! Kijken!) Hoe dan ook, ik denk dat je van beide films erg veel zal genieten. De films zijn wat mij betreft het beste bewijs dat ze bij Disney weer helemaal de goede kant opgaan.
Ow yeah! Supergoed, Tangled!
de dikke beer is weer trug
sins dat disney kinder spullen maakte en een warde looze tekenfilm
serie myn frends tiger and pooh.
vinden de meeste mensen het voor kleine kleuters
dat is allemaal bull shit ik kan niet wachten tot die op dvd komt lijkt me prachtig
heb al een traantje weg gepikt bij de trailer
dit is echt 2-d animatie zo als het hoort
ik wil hem echt zien!! Jammer dat ze hem niet in het engels hebben in Nederland
Ja, het stemt mij ook nieuwsgierig!
Stiekem hopen mijn zusje en ik (20 en 23) dat we ons neefje en onze nichtjes kunnen strikken ofzo; het gaat ons net iets te ver om er zelf naar toe te gaan. (In dat geval zouden we ook vele malen liever de Engelstalige versie zien)
Maar wie weet op dvd, later (dit jaar).
Nog wat maanden wachten dan, het is één van de weinige keren dat ik de nederlands only aanpak zeker kan verstaan…maar dat maakt het niet minder irritant.
Ik was niet echt van plan om te gaan, maar toen ik hem eenmaal zag was ik aangenaam verrast. Ik dacht dat een overdreven simplistisch verhaal erg saai zou worden, maar de tekenstijl en karakters kwamen zo eerlijk over (eindelijk eens geen Dreamworksstijl) dat ik er erg door gecharmeerd was.
.
Enkele leuke lay-out ideeen ook (zoals ‘het boek’ dat steeds door de film heenkomt) en prachtige scenes in andere stijlen. Die surrealistische trip wanneer hij hallucineert van de honger vond ik echt geweldig.