Dat is een beetje een merkwaardige kop, nietwaar? Het is een beetje een reactie op de vorige Pixar-film: Cars. Een film die perfect was in vanalles: perfecte animatie, perfecte stemmen, perfect uitgebalanceerd. Een animatiefilm volgens het boekje… en toch ontbrak voor mijn gevoel een stukje charme. Ik was een beetje bang dat Pixar de kant opging van overgeproduceerde films. Films waar net iets te lang over is nagedacht. Maar Ratatouille neemt al die zorgen meteen weer weg: de animatie is oogverblindend (vooral de belichting is miraculeus), maar ondanks al die technische perfectie, is Ratatouille toch vooral een charmante film. Waar ik moeite had om me in te leven in de levende autootjes in Cars, sleepte het verhaal van Ratatouille me moeiteloos mee. Ik heb genoten van een zalige film. (Met een heerlijk voorafje ook nog: Lifted.) En er waren meer dingen waar ik me voor niks zorgen om had gemaakt…
Geen Flushed Away-kloon
Toen ik een jaar geleden hoorde dat zowel Pixar als DreamWorks Animation (samen met Aardman) met een film over een 'sophisticated rodent' kwamen, maakte ik me er druk over dat de copycats in animatieland weer hadden toegeslagen. Niet verwondelijk, want Pixar en DreamWorks Animation zitten vaak in elkaars vaarwater: beiden hadden ongeveer tegelijk een insectenfilm (Antz en A Bug's Life), beiden hadden een onderwaterfilm met vissen (Finding Nemo en Shark Tale), beiden kwamen met een film over een monsters die niet zo eng zijn als ze eruit zien (Shrek en Monsters, Inc.)… en dus was het niet verrassend dat ze ook allebei met een rattenfilm kwamen. Maar: 
eerlijk is eerlijk, Flushed Away (de rattenfilm van DreamWorks en Aardman) en Ratatouille (van Pixar) raken weliswaar aan hetzelfde onderwerp, maar zijn verder een wereld van verschil. In Flushed Away werd doelbewust gekozen voor animatie die er niet-realistisch uitziet (maar juist als een soort klei-animatie); in Ratatouille zijn sommige beelden zo realistisch dat je haast vergeet dat je naar animatie kijkt. De humor en de verhaallijn in Flushed Away zijn op het absurde af (maar absoluut hilarisch) en de film moet het vooral hebben van spetterende aktie; het verhaal en de humor in Ratatouille zijn veel subtieler en richten zich meer op de karakters en hun emoties.
Allebei topfilms over een upperclass rat, maar – gelukkig – toch totaal verschillend.
Volkomen geloofwaardig
Waar ik me na afloop van Ratatouille over heb verbaasd, is dat de film weliswaar een volkomen onrealistisch verhaal vertelt (een rat die gaat koken in het beste restaurant van Parijs!), maar dat ik daar totaal niet over viel. Dit in tegenstelling tot het verhaal van bijvoorbeeld Happy Feet, waar aan het einde zo veel onwaarschijnlijkheden werden opgestapeld, dat ik bij voorkeur de film hardop had uitgelachen (uit respect voor de mede-bioscoopbezoekers deed ik dit niet).
Wat is toch het verschil? Waarom heb ik geen probleem met een rat die kan lezen en koken, maar wel met een pinguïn die kan tapdansen en de wereld wil verbeteren? Misschien wel omdat een rat zoals Remy in Ratatouille niet kan bestaan, maar als je even aanneemt dat hij wel bestaat, dan zijn al zijn handelingen en gedragingen aannemelijk. Het is net zoiets als met de eerste film van Spider-Man: die film is zo goed, omdat je weet dat Spider-Man niet kan bestaan, maar als je even wilt aannemen dat hij wèl bestaat, dan is hij volkomen geloofwaardig in zijn gedrag. Peter Parker worstelt in Spider-Man met zijn nieuwe identiteit; hij is allerbehalve perfect. Dat maakt hem geloofwaardig, ook al kan hij niet bestaan. Ratatouille heeft ergens dezelfde kwaliteit. Een rat die kan lezen, tv kijken en koken, bestaat niet. Maar als je even wilt geloven dat hij wèl bestaat, dan is het heel geloofwaardig dat zo'n intelligente rat de ambitie zou hebben om veel lekkerder te eten dan andere ratten. Dat klinkt wel logisch.
En dat is wat mij betreft het grote verschil met Happy Feet. Pinguïns gebruiken inderdaad een soort zang om elkaar te herkennen. Het gegeven dat er in die enorme kolonie één pinguïn rondloopt die niet kan zingen, is geestig en op zich best te geloven. Dat hij vervolgens gaat tapdansen, is natuurlijk onrealistisch, maar binnen het verhaal ook nog best geloofwaardig. Maar dat die pinguïn zich niet wil aanpassen, ervoor kiest verstoten te worden, vervolgens besluit een milieuprobleem op te lossen, dan honderden kilometers achter een roestige vissersschuit aanzwemt, om vervolgens te verpieteren in een dierentuin totdat hij een meisje ziet waarvoor hij wil dansen, waarop hij wordt teruggestuurd naar de zuidpool met de meest debiele zender die je maar kunt verzinnen op zijn rug, om vervolgens de hele kolonie tot het dansen te bekeren en tegelijkertijd de mensen te overtuigen dat ze zuinig op de natuur moeten zijn… dat zijn voor mij een heel aantal bruggen te ver qua geloofwaardigheid.
Opstapje naar Wall•E
Dat is wat – afgezien van de sublieme animatie en de leuke humor – een goede film maakt van Ratatouille: als kijker word je opgezogen door het verhaal, en op bepaalde momenten vergeet je even dat het maar een geanimeerde fantasie is. Wat dat betreft vind ik Ratatouille ook beter geslaagd dan Cars… de film waarbij je je toch steeds blijft afvragen waar die wereld met alleen maar auto's eigenlijk is, en waarom auto's eruitzien zoals ze eruitzien als er geen mensen in hoeven. Nee, Ratatouille is beter. En dan te bedenken dat Ratatouille niet eens de Pixar-film is waar het meest naar wordt uitgekeken. Dat is zondermeer Wall•E… de film waarvan de verwachtingen hooggespannen zijn. Dat zou wel eens de volgende 'Finding Nemo' kunnen worden, qua succes.
Lees ook:Feest voor Ratatouille
Lees ook:Teaser Ratatouille nu al online
Lees ook:Er is al een Ratatouille-trailer. Ergens.
Lees ook:De animatie-oorlog barst weer los!
Lees ook:Pixar kortfilm Your Friend the Rat online