Horton Hears a Who, de nieuwe 3D film van Blue Sky, de makers van Ice Age en Robots, komt vanaf 19 maart in de bioscoop. De persvoorstelling was afgelopen vrijdag in een mooi zaaltje in Brussel (Cinema Stockel). Het voor mij tot nog toe onbekende verhaal is in Amerika hetzelfde als de sprookjestraditie hier bij ons, de grote meerderheid is daar opgegroeid met Dr. Seuss verhalen.
Horton is een nieuwsgierige, fantasierijke olifant die een heel positieve kijk op het leven heeft. Op een dag hoort Horton een pluisje voorbij vliegen en ontdekt hij het minuscule Who-ville. Horton wil zijn ontdekking dolgraag delen met de andere dieren van de jungle van Nool, maar zij geloven hem niet en dreigen het pluisje te vernielen omdat het de orde en de rust verstoort. Maar horton laat dit zo maar niet gebeuren en beschermt zijn nieuwe vrienden koste wat kost met zijn motto " I meant what I said, and I said what I meant. An elephant's faithful, one hundred percent!" en "A Person's a person no matter how small".
Jimmy Hayward, animator op Finding Nemo, Monster's Inc, beide Toy Story's en A bugs Life waagt zich met Horton aan zijn regiedebuut. Coregisseur Steve Martino was dan weer Art Director bij Robots en coregisseur bij Monthy Python's Holy grale!
Dr. Seuss
Theodor Seuss Geisel schreef Horton Hears a Who in 1954, het tweede boek over Horton de olifant want hij verscheen al in Horton Hatches the Egg, welke verfilmd is tot een kortfilm door Bob Clampett. Naast de Horton boeken is Geisel ook bekend van How the Gringe stole Christmas, waar de Who's ook in voorkomen, en The Cat in the Hat.
Horton en de Fantasiewereld
Blue Sky had reeds wat ervaring met het creëren van heuse fantasiewerelden, denk maar aan het wereldje van Robots, en zijn er zeker in geslaagd een fantasierijke Jungle of Nool in elkaar te boxen die sterk trouw blijft aan de originele tekeningen. Qua Character Design ook trouwens. Ik vond de kangoeroe en de apen niet de sterkste designs in de film maar na wat opzoekwerk blijken deze heel hard te trekken op de originele tekeningen van Seuss. Niet dat ik daardoor de designs plots ultiem goed vind, maar dat werpt toch een ander licht op de hele zaak want een van de voorwaarden om de film te maken was dat deze trouw moest zijn aan de originele ontwerpen en het originele verhaal. Voor de vormgeving van de film hebben de makers veel van Geisels origineel werk bekeken, waaronder zelfs enkele sculpturen. Zijn eerder ongewone kleurenpalet werd ook mee overgenomen, resulterende in een jungle en vachten die je nog nooit gezien hebt. De animatie is zeer knap gedaan, de expressiviteit van sommige personages was wondermooi, vooral het ogenwerk van Horton.
Horton who?
Voor de rol van Horton werd de schitterende, althans naar mijn mening (pas op, niet altijd, maar voor deze film zeker wel), Jim Carrey gevraagd. Zijn invloed is duidelijk te zien in de animatie van Horton. De ogen en mondbewegingen zijn duidelijk "Carreyesk". De animatie van Horton werd er zo door beïnvloed dat deze expressiever werd dan daarvoor bij de eerste testen het geval was, aldus lead animator Dave Torres. Het andere belangrijke personage van de film, de burgemeester van Who-ville, is ingesproken door Steve Carell (Bruce Almighty, Over The hedge, Little Miss Sunshine) die tevens een mooie prestatie neerzette. De Kangoeroe, de slechterik van het verhaal, gespeeld door Carol Burnett, is een zeer kortzichtige, bazige kangoeroe moeder die de leiding heeft over het leventje in de jungle. Haar motto is "if you can't see it, it doesn't exist"… een groot probleem voor Who-ville dus.
Horton hears…
Het geluid en de muziek in de film spelen ook een belangrijke rol … vermits Horton en de burgemeester elkaar nooit zien en dus alleen maar kunnen horen. Deze uitdaging werd aangegaan door niemand minder dan Randy Thom, gekend van The Incredibles en Ratatouille en John Powell: Shrek, Happy Feet, Ice Age en de Bourne films. Samen hebben ze knap werk geleverd waardoor het logisch lijkt dat de olifant de Who's kan horen.
De voorgangers
Naast het leuke kortfilmpje van Bob Clampett is er ook nog een Horton hears a Who versie van Chuck Jones, die geproduceerd werd door Ted Geisel zelf (1970) en nog één van Ralph Bakshi. Deze zijn leuk om eens te bekijken waarna je kunt zien hoe sterk de film aanleunt bij bepaalde shots gebruikt door Chuck Jones (de intro in praktisch het zelfde). Naast die 3 Amerikaanse versies is er ook al een Russische versie verschenen van Alexei Karayev in 1992, getiteld I can Hear You, een met verf op glas geanimeerd kortfilmpje.
Belgische site
Internationale site
Trailers op Apple.com
Horton Hears a Who Trailer
Horton Hears a Who – Chuck Jones (zonder origineel geluid)
Horton Hatches the Egg – Bob Clampett
Lees ook:
- Horton Hears a Whole-Lotta-News
- Horton sees a Wallpaper!
- Amusante nieuwe trailer Horton Hears a Who!
Lees ook:Nieuwe beelden Horton Hears a Who
Lees ook:Amusante nieuwe trailer Horton Hears a Who!
Lees ook:De slechteriken uit Horton Hears A Who
Lees ook:Nieuwe Horton Hears a Who poster
Lees ook:The audience is HEARing
Als iemand die bekend is met Seuss´ (animatie)werk vraag ik me toch af hoe ze zo´n kort verhaaltje in een film van anderhalf uur kunnen veranderen. Eerder maakte dit van the Grinch (ook met Carrey) een draak van een film, terwijl Chuck Jones` Grinch geniaal blijft. Laten we het maar niet hebben over The Cat in the Hat. Bob Clampett`s cartoon duurt maar 8 minuut en is briljant, en na het zien van deze speelfilm waarschijnlijk nog altijd onovertroffen.
Ik hoop ook niet dat ze het karakter van Horton hebben aangepast aan Jim Carrey..
‘k Heb dit van in ‘t begin op de voet gevolgd en blijf benieuwd! Zeker na de positieve vibe van Andreas en de eerste (lovende) kritieken overzee.