De reden waarom Disney zo’n grote interesse heeft in de animatiestudio Ghibli? Het brein achter de studio en meteen ook de bekendste Japanner op deze aardbol: Hayao Miyazaki. Zijn populariteit kent gelukkig geen grenzen en de laatste jaren druppelen zijn films steeds vaker onze bioscoopzalen binnen. Het recentste pareltje dat wereldwijd harten veroverde is Ponyo. Tijd voor een recensie!
Voluit heet de film Ponyo on the Cliff by the Sea, een vertaling van Gake no ue no Ponyo en een verwijzing naar de klif aan de zee waar de film zich grotendeels afspeelt. Het verhaal begint wanneer de vijfjarige Sousuke een goudvis vindt. Hij doopt het schattige wezentje Ponyo en merkt al gauw dat zijn nieuwe vriendinnetje niet zomaar een goudvis is. Ponyo is de dochter van Fujimoto, een tovenaar die diep in de zee leeft, ver weg van alle mensen. Hij is dan ook razend wanneer hij hoort dat zijn dochter graag een mens zou zijn, zodat ze bij Sousuke kan blijven. Maar het besluit van Ponyo staat vast en ze zal er alles aan doen om haar wens te vervullen…
Je zou denken dat Hayao Miyazaki het op 68-jarige leeftijd wel gehad heeft met animatiefilms maken. Fout! De meester van de Japanse animatie voegt met Ponyo alweer een pareltje toe aan zijn collectie. Ik had enkel deze Japanse trailer gezien en de film leek, in tegenstelling tot zijn voorgangers, een beetje kinderachtig (wellicht door het liedje op de achtergrond).
Maar Miyazaki heeft het toch weer klaargespeeld en Ponyo heeft me aangenaam verrast. De animatiewerkjes van Studio Ghibli mogen dan wel een jeugdige doelgroep hebben, toch vallen ze steeds weer ook bij heel wat volwassenen in de smaak. Ponyo is eigenlijk een frisse interpretatie van het aloude sprookje van De Kleine Zeemeermin, al heeft de maker zich daardoor niet laten leiden. Zoals steeds vertrekt Miyazaki niet vanuit een bestaand idee, maar ontwikkelen het verhaal en de personages zich terwijl hij de storyboards voor de film tekent. De enkele gelijkenissen met het sprookje van Hans Andersen zijn dan ook veeleer toevallig.
Het tekenwerk is zoals je kan verwachten van een hoog niveau. Ponyo’s vader lijkt een beetje op een kruising van Hauru (uit Howl’s Moving Castle) en Yubaba (uit Spirited Away), allebei magische personages uit enkele vorige Ghibli-films. De laatste creaties vragen ook steeds meer tekeningen. Waar er in 1997 voor Princess Mononoke ruim 112.000 afbeeldingen gebruikt werden, zijn dat er ruim tien jaar later meer dan 170.000 voor Ponyo. Dat is een flinke stapel (zie foto links). Ook aan deze film werkte de Japanse duizendpoot zelf mee, de regisseur/schrijver/animator tekende persoonlijk de zee en alle golven in Ponyo.
De aftiteling is deze keer iets bijzonders. Aan de film werkten meer dan 400 mensen mee, wat een ellenlange namenlijst betekent die de laatste vijf minuten over het beeld zou schuiven. Het liedje dat ze echter voor de eindcredits hadden voorzien, duurde nog geen twee minuten. Miyazaki wilde niet dat componist Joe Hisaishi zijn werk met enkele instrumentale fragmentjes moest verlengen, dus heeft hij het anders aangepakt.
De saaie, typische zwarte achtergrond moest wijken voor frisse illustraties die ook voor de kinderen leuk zijn om naar te kijken en de uitgebreide beroepsomschrijvingen of titels vind je niet meer terug. Wat je ziet is een eenvoudige opsomming van de namen van de honderden medewerkers. Iets wat ze bij de studio voortaan altijd willen doen. Op die manier was er zelfs nog plaats om het schoonmaakpersoneel te vermelden en de drie dikke katten die in de studio rondlopen.
Het enige talent dat volgens Miyazaki een uitzondering verdient, is dat van de stemmen die in het begin van de film een extra vermelding krijgen. Wie goed oplet, kan een lesje milieueducatie in de film bespeuren. De vader van Ponyo moet niet veel van mensen hebben omdat ze zo oneerbiedig me de zee omgaan. Heel wat afval wordt achteloos in de zee gedumpt, zonder respect voor de natuur.
Toch is Ponyo in de eerste plaats een vrolijke film over het mooie van vriendschap en wat je daarvoor soms moet opofferen. In een kleurrijk spektakel komen heel wat wonderlijke zeebewoners voorbij van wie je niet eens wist dat ze bestonden. Voeg daar nog eens de prachtige muziek aan toe en je hebt een anderhalf uurtje animatiegenot. Net zoals de andere films van Miyazaki is ook Ponyo alweer een dikke aanrader.
Deze maand speelt de film in de Nederlandse en Vlaamse filmzalen. In de Pathé-bioscopen draaien ze Ponyo vanaf 6 augustus, in de Kinepolis-filmzalen vanaf 19 augustus 2009. De nieuwe trailer kun je in hier bekijken.
Lees ook:Universiteit Californië huldigt animatielegende Miyazaki
Lees ook:Hartveroverende Ponyo komt eraan
Lees ook:Miyazaki met pensioen
Lees ook:Simpsons eren Miyazaki
Lees ook:Studio Ghibli verkent de kalligrafiestijl
Het zal wel aan mij liggen maar ik heb (voorlopig) niet zo veel met Ghibli. Wat ziet iedereen toch in films zoals Spirited Away of Grave of The Fireflies? Ik zal nog eens een herkansing wagen met Howl’s Moving Castle of deze film.
Moeilijke vraag, want over smaken kunnen we wel uren doorgaan. Is het de tekenstijl of gewoon het verhaal dat je niet aanspreekt? Misschien heb je er een grote dosis fantasie nodig? Of misschien moet je vanbinnen stiekem nog steeds een kind zijn om ‘m goed te vinden?
PS: Kijk je de films met Nederlandse/Engelse audio? Ik kan namelijk enkel voor de Japanse versies spreken, ik heb een hekel aan dubs.
Ik kijk altijd de Japanse versie. Waar ik vooral een hekel aan heb is die tekenstijl. Zoveel lijntjes, houterige bewegingen,…Het zal wel kortzichtig van me zijn, maar ik verlang naar die vloeiende stijl van Disney. Bij Grave of The Fireflies had ik vooral last van dat valse sentiment. Ma bon, Castle in The Sky staat in m’n dvd kast en morgen zal ik eens langs de videotheek passeren voor Howl’s Moving Castle.
Ik heb Ponyo vorige week gezien en vond m wel erg kinderlijk.. ik keek dan ook de NL-se versie, maar de film is toch zeker de moeite van het bekijken waard.
Grave of the Fireflies vind ik ook prachtig!
Mijn favoriet blijft toch wel Spirited Away gevolgd door Howl’s Moving Castle
Ik vind hem prachtig: Het draagt zo goed de sfeer uit. Ik ga er vrijdag weer heen, Japanse versie natuurlijk! Heel anders dan Miyazakis andere pareltjes mag ik wel zeggen.
‘k Heb eigenlijk nooit veel gevonden aan ‘Spirited Away’. Lang niet slecht, maar naar mijn gevoel ongelooflijk overroepen. Nochtans kan ik er ook in vinden waar velen vol lof over spreken, alleen maakt het niet veel verschil in m’n eindconclusie.
En iedereen heeft het over de fantastische tekenstijl van Ghibli, maar daar kan ik met de beste wil van de wereld niet akkoord mee gaan. Het is allemaal zo simpeltjes, iets waar ik me ook al aan stoorde bij (het verder uitstekende) Steamboy. Die uitdrukkingen zijn in “al die Japanse films” (om maar eens onterecht te veralgemenen) klet hetzelfde, die achtergronden bewegen terwijl de personages blijven staan met een gezicht dat vijf minuten lang in één emote blijft staan. Ik zoek de stempel van een animator, maar eerlijk gezegd …
Gelukkig heb ik meer vetrouwen in ‘Howls Moving Castle’ en ‘Ponyo’, die laatste bewonder ik vooral (op voorhand al) om het kleurenpallet.
Simpeltjes? Heb je wel eens goed op de achtergronden gelet hoeveel daar gebeurt? In vergelijking met 90% van de anime is Ghibli een verademing qua detail.
Ik ben ook nooit mega fan geweest van Hayo Miyazaki… En vind dat zn films vaak erg overrated zijn.
Voor mij zijn de personages niet interressant genoeg om met mee te leven en ook de animatiestijl vind ik niet aantrekkelijk om naar te kijken. Juist omdat karakters vaak heel gedtailleerd zijn met heel veel rimpels en lijntjes, staan ze vaak helemaal stil en beweegt alleen een mond…
Dan ben ik toch voor het meer commerciele Disney waarin personages goed bewegen en emoties hebben die worden overgedragen aan het publiek.
Ik zeg niet dat ik het heelmaal niks vind hoor (ben ook wel beniwud naar Ponyo… die eerste trailer is te belachelijk voor woorden met dat kinderachtige deuntje, maar de tweede trailer heeft wel mn ‘attention’. Het verhaall ijkt me wel interressant… minder vaag en vreemd dan Spirited away…)